تولید ایمپلنت‌های نانوساختار با قابلیت مقاومت در برابر خوردگی

امروزه کاشت ایمپلنت‌ها جهت درمان یا ترمیم اجزای آسیب‌دیده‌ دندانی و استخوانی مورد توجه محققان حوزه‌ مهندسی پزشکی قرار گرفته است. منیزیم و آلیاژهای آن به دلیل خواص زیست سازگارشان می‌توانند به‌عنوان ایمپلنت‌های زیست سازگار استفاده شوند اما تاکنون از آنها به ‌صورت تجاری استفاده نشده است. دلیل این موضوع، مقاومت کم به خوردگی این دسته از مواد درون بدن انسان است. روش‌ها و راهکارهای زیادی به ‌منظور بهینه کردن خواص آنها مورد استفاده قرار گرفته است که در این راستا پژوهشگران دانشگاه تهران با همکاری محققانی از کشور ایتالیا راهکاری را در این زمینه ارائه کرده‌اند.

دکتر دنیا احمدخانی‌ها از پژوهشگران دانشگاه تهران در خصوص اهداف دنبال شده در این طرح گفت: در این طرح سعی شده است با بکارگیری یک روش ترمومکانیکی، خواص خوردگی و مکانیکی کامپوزیت بر پایه منیزیم به ‌طور همزمان بهبود یابد. در طرح حاضر از فرایند ترمومکانیکی همزن اصطکاکی جهت ایجاد یک ساختار نانوکامپوزیتی متشکل از منیزیم-هیدروکسی آپاتیت استفاده شده است. همچنین اعمال این فرایند موجب ایجاد بافت ترجیحی در قطعه‌ تحت عملیات می‌شود که افزایش مقاومت به خوردگی را در پی دارد. حضور نانوذرات در این کامپوزیت موجب افزایش مقاومت مکانیکی آن شده است.

وی با تأکید بر این که کاربرد کامپوزیت نهایی بهینه شده برای تولید ایمپلنت خواهد بود، ادامه داد: کامپوزیت بهینه شده در این پژوهش خواص مکانیکی و خوردگی بهتری نسبت به نمونه‌های مشابه داشته و از قابلیت بالاتری جهت استفاده‌ درون بدن برخوردار است.

این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر دنیا احمدخانی‌ها، پژوهشگر دانشگاه تهران، دکتر محمود حیدرزاده سهی و دکتر عباس زارعی هنزکی، اعضای هیأت علمی دانشگاه تهران و محققانی از کشور ایتالیا است که نتایج آن در مجله Corrosion Science به چاپ رسیده است.